013 De wraak van de barones

Bijna geruisloos gleed de limousine over het grindpad. Bijna geruisloos, want het lukt zelfs de meest geroutineerde chauffeur niet zonder geluid over een grindpad te rijden. Charles, de chauffeur doofde de lichten en hield het portier voor mevrouw open. Ondanks haar leeftijd was ze nog een elegante verschijning en in de omgeving werd ze haast spottend de "barones" genoemd. Het was zo'n zwoele zomeravond waarin de krekels tjirpten en de meeste mensen tussen de klamme lakens in slaap trachtten te komen. De barones was er een week tussenuit geweest en ze kwam op een ongebruikelijk tijdstip thuis want ze wilde haar man verrassen. Ze wist welhaast zeker dat hij nog niet sliep, waarschijnlijk was hij in het souterrain bezig illegaal whisky te stoken. Dat was een uit de hand gelopen hobby maar intussen hadden ze er een aardige bijverdienste aan. Zoals afgesproken reed Charles weer weg met de wagen. De barones glimlachte, zou haar man erg schrikken? Voorzichtig liep ze over de marmeren vloer in de hal. Opeens verstarde haar glimlach. Ze legde haar oor te luisteren tegen de eikenhouten deur van de studeerkamer en ze meende de stem van haar man te horen. Maar wat ze ook hoorde was een vreemde vrouwenstem. "De schoft!" Ze trilde van ingehouden woede. Wat zou ze nu doen. Ze keek vertwijfeld naar het jachtgeweer dat aan de muur hing. Zou ze? Maar nee, ze kreeg een beter idee. Stilletjes verliet ze de woning en liep naar het nabijgelegen boothuis. Hier kon ze het wel een weekje uithouden, er was voldoende voedsel aanwezig en van hieruit kon ze de escapades van haar man in de gaten houden zonder dat hij het merkte.

Er waren een paar dagen voorbijgegaan en de barones vertoefde nog steeds in het boothuis. Ze had een gemeen plannetje bedacht. Gemeen? Ach, ze troostte zich met de gedachte dat wat haar man deed ook gemeen was. In het dorp was een dierenwinkel gevestigd waarvan de eigenaar een goede naam op probeerde te houden en derhalve een nogal uitgebreid assortiment aan dieren had; katten, honden, vissen, vogels, cavia's en zelfs reptielen. Vooral in dat laatste was de barones bijzonder geïnteresseerd want ze wist dat haar man panisch was voor schildpadden; een jeugdtrauma. Ze kocht een fraai exemplaar en na nog wat handige tips over de verzorging van dit dier gekregen te hebben ging de barones huiswaarts. Ze grinnikte zeer zelfvoldaan. De schilpad zat in een grote doos met gaatjes voor de nodige zuurstof. Ze zette de schildpad op de grond neer in de hal en quasi nonchalant riep ze haar man. Even later ging de deur van de studeerkamer open en daar stond hij. Als aan de grond genageld stond hij daar, hij werd lijkbleek en begon hevig te transpireren. Het volgende ogenblik zakte hij in elkaar. Uit de studeerkamer stapte een vrouw van middelbare leeftijd en kennelijk was ze erg onder de indruk en hevig geschrokken van deze omstandigheden. Automatisch stak ze haar hand uit naar de barones die deze aanpakte. De vrouw stelde zichzelf voor als de zuster van de baron. Ze vertelde dat ze over was uit het buitenland. Dit was iets heel anders dan wat de barones zich had voorgesteld en ze realiseerde zich dat ze een grote vergissing gemaakt had. Daar lag haar man en de arts die ze daarna ontboden had, kon slechts de dood constateren bij de baron. Tja, vergissen is zeer menselijk.

© Frank Faber 2005